Ik kreeg opeens de drang om mijn oude blog op te zoeken en te lezen wat ik toentertijd allemaal geschreven had. En om misschien een nieuwe blog te schrijven. Ik vraag me af waarom. Hier zijn een paar redenen:
- Vandaag (8 juni, 2018) was een kutdag. Begon met een push bericht van BBC met de melding dat Anthony Bourdain zichzelf van kant had gemaakt, toen een bericht op Facebook dat er een datum is voor een officieel afscheid tussen East Asian Studies en het Arsenaal, weer een dag met een baan waar ik al 2 jaar vanaf wil, en de Cavaliers die weer moeilijk hard verliezen van een veel te getalenteerd Warriors team.
- De wedstrijd tussen de Cavaliers en de Warriors was saai, en ik heb geen TV series meer om te kijken
- Mijn verloofde is al lang in slaap gevallen
- Ik heb een fles wijn op
- All of the above
Om terug te komen op de eerste reden, wat ik jammer vind aan het feit dat de Cavaliers verloren hebben, is dat je het van mijlenver zag aankomen. Geen verrassingen, geen spanning, niks. Maar toch.... toch hoop je dat ze opeens een geniale run hebben, ze een paar wedstrijden van het veld afspelen, en tegen alle verwachtingen in gewoon een kampioenschap pakken. Het is jammer dat sport en/of de NBA niet zo werkt, maar dat het leven in het algemeen niet zo werkt.
Over Anthony Bourdain, niet dat ik een enorme fan ben, heb slechts een paar afleveringen van Parts Unknown gezien, maar als het je werk is om de wereld rond te reizen, te eten, en interessante gesprekken te hebben met mensen van verschillende culturen, en je maakt jezelf alsnog van kant, dan moet je echt zwaar met jezelf zitten. En dat is eng.
Maar afscheid van het Arsenaal... Man. Dat is zwaar. Het Arsenaal betekende veel voor mij, en ik denk voor heel veel Sinologen, Japanologen, en Koreanisten. Het was niet houdbaar, want alles draait om geld, maar toch. Net als dat je op een miraculeuze comeback van de underdog in een sportwedstrijd hoopt, dacht je toch dat er nog een kans was dat het voort bleef bestaan. Het is jammer dat het (leven) niet zo werkt.
Het is moeilijk te verwoorden wat het Arsenaal, de studie Sinologie, de mensen die ik daar heb ontmoet, mijn algemene studietijd voor mij betekenen. Tegenwoordige tijd, niet verleden tijd. Om in full nerd mode te gaan, het Arsenaal/sinologie was mijn Zweinstein en ik was Harry Potter die opeens in een wereld terecht kwam waarvan ik wist dat het ergens moest bestaan, maar te mooi kon zijn om waar te zijn. En toen bleek het waar te zijn.
Gelukkig geen moordzuchte neus-loze alumni, maar wel eindelijk een plek waar ik ontdekte dat er meer mensen zoals ik zijn.
De uren die ik daar door heb gebracht. In de binnenplaats met een koffietje uit de automaat, karakters aan het herhalen, leren voor een tentamen geschiedenis, papers lezen voor het volgende college, Ans of Barend in hun kantoren met stapels boeken opzoeken, broodje van Bertus eten (BLT met kip, sws), SVS vergaderingen, eindejaars borrels, bonte avonden, basketballen op het veldje ernaast, promo-videos maken, hangen met vrienden en vriendin... elk moment was een enorm privilege dat ik niet genoeg koester.
De grote plantenbak in het midden, de antieke tafel en stoelen in de hoek, de rare gekraste tekeningen op de muren, de glazen plafonds, de houten trappen die naar de bibliotheek leiden...
En de bibliotheek. Damn. Sowieso al een paar jaar terug verhuisd naar de UB, want geld, maar wat zat ik graag in de bieb. Om alleen al in die omgeving te zijn, met de houten balken, glazen plafonds, het tapijt, overal boeken met Chinese karakters, wederom onbeschrijfelijk. Dan had ik nog eens het geluk een paar maanden voor de bieb te kunnen werken, wat betekende dat ik toegang had tot de hele collectie in opslag. Om door die oude gangen met rijen oude (en nieuwe) boeken te lopen was wederom een privilege. Stel je een oude schatkamer voor. Of Wan Shi Tong's bibliotheek in Avatar: The Last Airbender (om weer full nerd mode te gaan).
Maar goed. Ondertussen is het alweer 6 jaar dat ik het Arsenaal (en Nederland) verlaten heb. 6 jaar is een lange tijd, maar toch ook weer niet. Er kan veel gebeuren in 6 jaar, er is veel gebeurd in 6 jaar. Ik ben gegroeid als persoon:
- Afgestudeerd in Leiden
- Naar Xiamen verhuisd
- Masters Degree behaald
- Goede baan gevonden
- Naar Amerika "verhuisd"
- Verloofd geraakt
- Verstandige keuzes voor de toekomst aan het maken
En groei is goed. Maar er is een reden dat we met smart terug kijken naar andere tijden. En ik geloof niet dat het alleen maar de creatie van een geromantiseerd beeld van een simpeler verleden is (zoals alle Hollywood films tegenwoordig). Nee, ik denk dat je heel goed weet wanneer je gelukkig was en wanneer je niet gelukkig was.
- Vandaag (8 juni, 2018) was een kutdag. Begon met een push bericht van BBC met de melding dat Anthony Bourdain zichzelf van kant had gemaakt, toen een bericht op Facebook dat er een datum is voor een officieel afscheid tussen East Asian Studies en het Arsenaal, weer een dag met een baan waar ik al 2 jaar vanaf wil, en de Cavaliers die weer moeilijk hard verliezen van een veel te getalenteerd Warriors team.
- De wedstrijd tussen de Cavaliers en de Warriors was saai, en ik heb geen TV series meer om te kijken
- Mijn verloofde is al lang in slaap gevallen
- Ik heb een fles wijn op
- All of the above
Om terug te komen op de eerste reden, wat ik jammer vind aan het feit dat de Cavaliers verloren hebben, is dat je het van mijlenver zag aankomen. Geen verrassingen, geen spanning, niks. Maar toch.... toch hoop je dat ze opeens een geniale run hebben, ze een paar wedstrijden van het veld afspelen, en tegen alle verwachtingen in gewoon een kampioenschap pakken. Het is jammer dat sport en/of de NBA niet zo werkt, maar dat het leven in het algemeen niet zo werkt.
Over Anthony Bourdain, niet dat ik een enorme fan ben, heb slechts een paar afleveringen van Parts Unknown gezien, maar als het je werk is om de wereld rond te reizen, te eten, en interessante gesprekken te hebben met mensen van verschillende culturen, en je maakt jezelf alsnog van kant, dan moet je echt zwaar met jezelf zitten. En dat is eng.
Maar afscheid van het Arsenaal... Man. Dat is zwaar. Het Arsenaal betekende veel voor mij, en ik denk voor heel veel Sinologen, Japanologen, en Koreanisten. Het was niet houdbaar, want alles draait om geld, maar toch. Net als dat je op een miraculeuze comeback van de underdog in een sportwedstrijd hoopt, dacht je toch dat er nog een kans was dat het voort bleef bestaan. Het is jammer dat het (leven) niet zo werkt.
Het is moeilijk te verwoorden wat het Arsenaal, de studie Sinologie, de mensen die ik daar heb ontmoet, mijn algemene studietijd voor mij betekenen. Tegenwoordige tijd, niet verleden tijd. Om in full nerd mode te gaan, het Arsenaal/sinologie was mijn Zweinstein en ik was Harry Potter die opeens in een wereld terecht kwam waarvan ik wist dat het ergens moest bestaan, maar te mooi kon zijn om waar te zijn. En toen bleek het waar te zijn.
Gelukkig geen moordzuchte neus-loze alumni, maar wel eindelijk een plek waar ik ontdekte dat er meer mensen zoals ik zijn.
De uren die ik daar door heb gebracht. In de binnenplaats met een koffietje uit de automaat, karakters aan het herhalen, leren voor een tentamen geschiedenis, papers lezen voor het volgende college, Ans of Barend in hun kantoren met stapels boeken opzoeken, broodje van Bertus eten (BLT met kip, sws), SVS vergaderingen, eindejaars borrels, bonte avonden, basketballen op het veldje ernaast, promo-videos maken, hangen met vrienden en vriendin... elk moment was een enorm privilege dat ik niet genoeg koester.
De grote plantenbak in het midden, de antieke tafel en stoelen in de hoek, de rare gekraste tekeningen op de muren, de glazen plafonds, de houten trappen die naar de bibliotheek leiden...
En de bibliotheek. Damn. Sowieso al een paar jaar terug verhuisd naar de UB, want geld, maar wat zat ik graag in de bieb. Om alleen al in die omgeving te zijn, met de houten balken, glazen plafonds, het tapijt, overal boeken met Chinese karakters, wederom onbeschrijfelijk. Dan had ik nog eens het geluk een paar maanden voor de bieb te kunnen werken, wat betekende dat ik toegang had tot de hele collectie in opslag. Om door die oude gangen met rijen oude (en nieuwe) boeken te lopen was wederom een privilege. Stel je een oude schatkamer voor. Of Wan Shi Tong's bibliotheek in Avatar: The Last Airbender (om weer full nerd mode te gaan).
Maar goed. Ondertussen is het alweer 6 jaar dat ik het Arsenaal (en Nederland) verlaten heb. 6 jaar is een lange tijd, maar toch ook weer niet. Er kan veel gebeuren in 6 jaar, er is veel gebeurd in 6 jaar. Ik ben gegroeid als persoon:
- Afgestudeerd in Leiden
- Naar Xiamen verhuisd
- Masters Degree behaald
- Goede baan gevonden
- Naar Amerika "verhuisd"
- Verloofd geraakt
- Verstandige keuzes voor de toekomst aan het maken
En groei is goed. Maar er is een reden dat we met smart terug kijken naar andere tijden. En ik geloof niet dat het alleen maar de creatie van een geromantiseerd beeld van een simpeler verleden is (zoals alle Hollywood films tegenwoordig). Nee, ik denk dat je heel goed weet wanneer je gelukkig was en wanneer je niet gelukkig was.
Tripjes
Goed, ik zou nog even vertellen over de twee tripjes die ik aan het begin van 2013 gemaakt heb, weten jullie nog?
De eerste trip was naar het kleine plaatsje Houpinglun (后坪仑), ook in de provincie Fujian, zo'n twaalf uur met de trein en vervolgens nog een uurtje met de auto verwijderd van Xiamen. De reden dat ik deze obscure plek aandeed, was een uitnodiging voor een bruiloft. Een Chinese vriend van mij, Gary, moest terug naar z'n dorp omdat z'n nicht ging trouwen en hij vroeg aan mij of ik mee wilde gaan. Een echte Chinese bruiloft op het platteland! Dat mocht ik uiteraard niet missen, dus ik accepteerde zijn uitnodiging van harte. Een paar dagen later namen we de trein richting het noorden, samen met z'n grote broer, de bride-to-be en de groom-to-be. De bruidegom komt namelijk uit Xiamen en beide tortelduifjes werken en wonen in Xiamen. Lekker 12 uur op een 'harde ligger' (硬卧 yingwo) dus.
 |
| Bedjes in de trein zijn niet gemaakt voor lange mensen, de bovenste al helemaal niet |
En dat stukje hierboven (met wat aanpassingen) was nog over van de draft die ik gemaakt had 5 jaar terug, maar nooit had afgemaakt. Grappig om te zien dat "toentertijd" het nog 12 uur duurde met de trein om naar zijn home town te komen. Dat is inmiddels verkort naar 2.5 uur. Groei is goed.
De andere tripjes kan ik me niet meer herinneren. Alcohol is niet goed (grapje).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten